Śnieżka jest najwyższym szczytem w Karkonoszach i jednocześnie w całych Sudetach.  Zdobyłam ten szczyt w liceum, wiele jednak nie pamiętam poza tym, że widoczność na górze była zerowa.

Wybraliśmy trasę przez Polanę, Pielgrzymy i Słoneczniki. Wyruszyliśmy zielonym  szlakiem  z okolicy Białego Jaru ponieważ w planie mieliśmy zjechać na dół wyciągiem.

Po jakimś czasie docieramy do Polany, na której możemy odpocząć i podładować się posiłkiem.

Tutaj możemy wyruszyć szlakiem niebieskim, zielonym lub żółtym. My wybieramy żółty w stronę Pielgrzymów mijając skałki Kotki.

Po odrobinkę meczącej wspinaczce docieramy w końcu do tej grupy skalnej. Widok jest całkiem ciekawy, ale po Teplicach nie robi na nas piorunującego wrażenia.

Po krótkiej sesji fotograficznej ruszamy dalej żółtym szlakiem w stronę Słoneczników. Tutaj trasa nie jest już tak lekka, a dodatkowo temperatura spada dosyć drastycznie i po dotarciu do celu mamy na sobie całą dostępną odzież.  Mieliśmy pecha i widoczność była kilkumetrowa.

Wypiliśmy więc ciepłą herbatę i ruszyliśmy w stronę szczytu tym razem szlakiem czerwonym.

Po drodze w momentach kiedy znikały chmury zobaczyć mogliśmy Wielki  staw, Mały Staw  oraz schronisko Samotnia.

tutaj też nastąpiła wielka tragedia i mój ukochany aparat uległ awarii. Załamana tym faktem postanowiłam olać zdobywanie szczytu kolejny raz, zwłaszcza przy zerowej widoczności, więc udaliśmy się w stronę wyciągu.

Ceny okazały się kosmiczne, ale jak zwykle mieliśmy szczęście i jakaś biedna kobieta z partnerem, wjeżdżając na górę dowiedziała się, że ma lęk wysokości, więc odsprzedała nam bilety za grosze.

Zdobywanie Śnieżki nie należy do trudnych. Po drodze jest stosunkowo mało turystów, tłum robi się dopiero od wyciągu skąd ostatnie pół godziny drogi jest dla niektórych pierwszymi.

Od tej pory wszystkie zdjęcia, które opublikuję z tego urlopu będą tragiczne ponieważ zrobione zostały zakupioną na szybko małpką za 300zł