Muzeum Powstania Warszawskiego jest to muzeum, którego nie możecie pominąć jeśli kiedykolwiek będziecie mieli okazję przebywać w Warszawie. Nie będę się wysilać i zaczerpnę opis z oficjalnej strony muzeum.

W niepowtarzalny sposób zaprojektowana ekspozycja muzealna oddziałuje obrazem, światłem i dźwiękiem. Aranżacja wnętrza i wykorzystanie efektów multimedialnych przybliżają powstańczą rzeczywistość. Głównymi elementami wystawy są zdjęcia w wielkich formatach, monitory i komputery. Wytyczona trasa przedstawia chronologię wydarzeń i prowadzi przez poszczególne sale tematyczne. Zwiedzający poruszają się w scenerii sprzed sześćdziesięciu lat, chodzą po granitowym bruku wśród gruzów niszczonej Stolicy. Sercem Muzeum jest stalowy monument, przechodzący przez wszystkie kondygnacje budynku. Na jego ścianach wyryte jest kalendarium Powstania, a dobiegające z niego brzmienie bijącego serca symbolizuje życie Warszawy w roku czterdziestym czwartym. Na parterze przedstawiono czas okupacji i sam wybuch Powstania – godzinę „W”. W oddzielnym pomieszczeniu eksponowane są maszyny drukarskie z lat czterdziestych, wszystkie są sprawne i drukują m.in. historyczne obwieszczenie z 3 sierpnia 1944 roku, “Biuletyn Informacyjny” oraz ulotki okolicznościowe.

Na parterze przedstawiono czas okupacji i sam wybuch Powstania – godzinę „W”. W tę część ekspozycji wprowadza kalendarium wydarzeń od 1 września 1939 r. po 8 maja 1945. Pokazano życie codzienne okupowanej stolicy, niemiecki terror, którego symbolem są Palmiry i więzienie na Pawiaku, a także funkcjonowanie Polskiego Państwa Podziemnego i Akcję „Burza”.

W przeznaczonej specjalnie dla dzieci Sali Małego Powstańca – jedynej tego typu w Polsce – jasnej i kolorowej, dzieci uczą się historii, oglądając teatrzyk powstańczy czy wcielając się w rolę harcerskich listonoszy i sanitariuszek. Najmłodsi goście mają do dyspozycji repliki dawnych zabawek, gry planszowe i puzzle.

Na drugi poziom ekspozycji można wjechać windą, na której umieszczona została kolekcja powstańczych opasek.

Na antresoli zaprezentowano walki w sierpniu i życie codzienne w powstańczej Warszawie. Pokazano rzeź Woli, życie religijne i kulturalne, zrzuty oraz szpital powstańczy. W kinie Palladium wyświetlane są trzy powstańcze kroniki filmowe Biura Informacji i Propagandy AK, pokazywane w czasie Powstania. Na trasie zwiedzania znajduje się aranżacja kanału, gdzie identyfikacji z powstańcami służy odpowiednia scenografia, efekty wizualne i dźwiękowe.

Kanał i schody prowadzą na piętro. Ten fragment ekspozycji pokazuje walki we wrześniu toczące się w mieście, na Czerniakowie, Mokotowie i Żoliborzu, udział w powstaniu żołnierzy NSZ i AL, a także cudzoziemców. Przedstawiono upadek Powstania i następujące po nim wydarzenia – powstanie i działalność PKWN, decyzje Wielkiej Trójki, kapitulację i exodus ludności Warszawy. Przedstawiono też losy powstańców w PRL. Wyróżnioną częścią jest Miejsce Pamięci, w którym znajdują się powstańcze mogiły. Są także trzy odrębne pomieszczenia: „Radiostacje i łączność”, „Poczta polowa” i „Niemcy”. Na piętrze znajduje się kawiarenka „Pół Czarnej” o wystroju stylizowanym na lata międzywojenne.

W podziemiach Hali z Liberatorem znajduje się sala „Niemcy w okupowanej Warszawie” przedstawiająca historię lat 1939-1944 widzianą oczami tych, przeciwko którym wybuchło. Chętni mogą przejść przez kanał, udostępniony w tej części ekspozycji – już nie tak przestronny i komfortowy, jak na antresoli.

 

Na zewnątrz znajduje się Park Wolności, którego niestety nie zwiedziliśmy jak również wieży widokowej, ponieważ była zamknięta z powodu złych warunków pogodowych.

Na parterze za dodatkowa opłatą (2zł) w specjalnie przygotowanej sali kinowej zwiedzający Muzeum Powstania Warszawskiego można oglądać trójwymiarowy film „Miasto ruin”.  Powstały film to ponad pięć minut symulacji lotu „Liberatora” nad zniszczoną i wyludnioną Warszawą z 1945 roku. Obraz w sugestywny sposób oddaje grozę i skalę zniszczeń stolicy po II wojnie światowej.

Nie da się opisać jednym zdaniem wrażeń jakie zrobiło na mnie muzeum. Zwiedzaliśmy je przez 2h i było to za mało czasu aby wszystko chociażby ogarnąć wzrokiem.  Polecam gorąco.